imperito

impĕrĭto ( inp- ), āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [impero], to command, govern, rule (not freq. till after the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.); constr. with acc., dat., or absol.

(α).

With acc.:

quod antehac pro jure imperitabam meo, nunc te oro per precem,

Plaut. Capt. 2, 1, 47:

aequam Rem imperito,

Hor. S. 2, 3, 189.—

(β).

With dat. (so most freq.):

magnis gentibus,

Lucr. 3, 1028:

magnis legionibus,

Hor. S. 1, 6, 4:

tu, mihi qui imperitas, aliis servis miser,

id. ib. 2, 7, 81; Tib. 2, 3, 34:

equis,

Hor. C. 1, 15, 25:

suo generi,

Plin. 10, 21, 24, § 47:

quis nemori imperitet, quem tota armenta sequantur,

Verg. A. 12, 719:

naturam ipsam ceteris imperitantem industria vicerat,

Sall. J. 76, 1:

alteri populo cum bona pace,

Liv. 1, 24, 3.— Pass. impers.:

quod superbe avareque crederent imperitatum victis esse,

Liv. 21, 1.—

(γ).

Absol.:

Veleda late imperitabat,

Tac. H. 4, 61:

quia adductius quam civili bello imperitabat,

id. ib. 3, 7:

decem imperitabant,

Liv. 1, 17:

libido imperitandi,

Sall. J. 81, 1:

qua tempestate Carthaginienses pleraque Africa imperitabant,

id. ib. 79, 2 Kritz N. cr.—Pass. impers.:

quod mihi quoque exsequendum reor, quanto sit angustius imperitatum,

Tac. A. 4, 4 fin.